สร้างวันนี้ให้ดีที่สุด
โดย : แจ็ค มินทร์ อิงค์ธเนศ
จาก กรุงเทพธุรกิจออนไลน์
ในอดีตบทบาทประชาชนธรรมดาต่อระบบเศรษฐกิจอาจดูไม่สำคัญ หากเทียบกับธุรกิจและอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ที่เงินลงทุนมหาศาล
แต่หากประชาชนส่วนใหญ่มีความรู้สึกร่วมกันกลายเป็น “ความไม่เชื่อมั่น” ย่อมส่งผลวงกว้างและกระทบเศรษฐกิจทั้งระบบจนมีความเสียหายไม่แพ้กัน
ตัวอย่างที่เกริ่นไว้ใน “ไอทีไร้พรมแดน” ฉบับที่แล้ว คือ ระบบเศรษฐกิจประเทศญี่ปุ่น ที่ประชาชนเกิดความไม่มั่นใจในภาวะเศรษฐกิจ จนไม่ยอมจับจ่ายใช้สอยตามปกติก่อให้เกิดภาวะเงินฝืด กระทบต่อเศรษฐกิจทั้งระบบมานานนับสิบปี
ภาวะเงินฝืดบวกค่าเงินเยนที่แข็งค่าขึ้นต่อเนื่องสะท้อนกลับมาภาคส่งออกที่ต้องทำงานหนักขึ้น เพราะเมื่อค่าเงินแพงขึ้นผู้ส่งออกก็ต้องทำงานหนักขึ้น 3-4 เท่าเพื่อรักษามูลค่าให้ได้เท่าเดิม ธุรกิจห้างร้านต่างๆ ต้องปรับตัวเพื่อให้อยู่รอด
นายกรัฐมนตรีชินโซะ อาเบะ จึงต้องหาทางแก้ปัญหาเรื้อรังดังกล่าว เริ่มจากอัดฉีดเงินเข้าสู่ระบบเพื่อกระตุ้นให้คนญี่ปุ่นออกมาใช้เงินมากขึ้นแทนที่จะเก็บเงินเฉยๆ แม้อัตราดอกเบี้ยจะต่ำจนแทบจะติดลบแล้วก็ตาม เมื่อมีเม็ดเงินในระบบมากขึ้น ยิ่งทำให้ค่าเงินลดลง คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่จึงหันมาจับจ่ายใช้สอยมากขึ้น ดีกว่าปล่อยให้เงินด้อยค่าไปเฉยๆ
เช่นเดียวกับภาคส่งออกที่ได้อานิสงส์จากค่าเงินที่อ่อนลง ทำให้ภาวะเศรษฐกิจโดยรวมกลับมาคึกคักขึ้น ด้วยตัวเลขเติบโตทางเศรษฐกิจที่กลับมาบวกอีกครั้ง จากที่ซบเซาต่อเนื่องยาวนานเกือบยี่สิบปี แต่ถือว่ายังให้ยาไม่เพียงพอต่อโรคที่รุมเร้าอยู่ เพราะเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา นายกรัฐมนตรีชินโซะ อาเบะ เพิ่งประกาศยุบสภาคืนอำนาจให้ประชาชนเลือกตั้งอีกครั้ง ซึ่งยังไม่รู้ว่าประชาชนจะยังให้โอกาสในการสานต่ออาเบะโนมิคส์หรือไม่
สำหรับบ้านเราเอง ยังดูเหมือนอยู่ในวังวนปัญหาจนมองไม่เห็นทางออก ปัญหาใหญ่สุดวันนี้ก็ดูไม่ต่างอะไรกับญี่ปุ่นในอดีต คือ “ความเชื่อมั่น” ของประชาชนที่ต่ำลงจนไม่กล้าจับจ่ายใช้สอย
ต้องยอมรับความจริงว่าตั้งแต่บ้านเราเกิดมหกรรม “กีฬาสี” ขึ้น ก็ผลักดันให้อุณหภูมิการเมืองสูงขึ้น กดให้ความเชื่อมั่นผู้บริโภคลดต่ำลงทุกขณะ จนผู้บริโภคชาวไทยอยู่ในภาวะเฉื่อยชาจนยอดจำหน่ายสินค้าเกือบทุกประเภทลดต่ำลง
จนถึงวันนี้ปัญหาการเมืองอาจดูบรรเทาลง จากที่เคยได้ยินข่าวพ่อลูกต้องทะเลาะกันเพราะแนวคิดการเมืองไม่ตรงกันไปจนถึงการปะทะทางความคิดของคนในสังคมก็ลดน้อยลง แต่จะเป็นเพียงฝุ่นใต้พรมหรือไม่ก็ยังไม่มีใครบอกได้
แต่ที่แน่ๆ คือหลายอุตสาหกรรม จนถึงร้านรวงขนาดเล็กกำลังซบเซาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โรงแรม สถานที่ท่องเที่ยว ร้านอาหาร ไปจนถึงแผงลอยขนาดเล็กต่างก็เจอกับปัญหาที่ไม่แตกต่างกันคือลูกค้าหดหาย โดยปัจจัยหลักคือความเชื่อมั่นของผู้บริโภคที่ยังไม่กลับสู่ภาวะปกติ
มาตรการรัฐบาลที่ำลังจะได้เห็น คือ ลดอัตราดอกเบี้ยกระตุ้นเศรษฐกิจ แต่ที่น่ากังวลก็คืออัตราการออมของบ้านเรานั้นยังไม่สูงนัก จะหวังที่การกระตุ้นการลงทุนก็ต้องพึ่งพาการเบิกจ่ายของภาครัฐ จึงเชื่อได้ว่ากว่าที่ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางก็คงต้องรอถึงไตรมาสที่ 3 ของปี 2558
สิ่งที่ภาคเอกชนทำได้ในวันนี้จึงมีเพียงการปรับตัวเพื่อเอาตัวรอดให้สำเร็จ ในเมื่อผลกำไรลดลงก็ต้องหาทางปรับโครงสร้างต้นทุนให้เหมาะสม หากมีสาขาต้องดูว่าขนาดแต่ละสาขาจะปรับลดให้เล็กลงได้หรือไม่ เพราะบางครั้งการเน้นสาขาขนาดเล็กแต่มีจำนวนมากกว่ากว่าอาจใช้ต้นทุนได้เต็มประสิทธิภาพมากขึ้น
เพราะเราไม่อาจย้อนเวลาไปแก้อดีตได้ การหลงอยู่กับวันคืนที่เรายังอยู่ยุครุ่งเรืองไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ยิ่งคิดมากเรายิ่งละเลยแก้ปัญหาปัจจุบันมากขึ้น การหวังถึงอนาคตที่สดใสจึงแทบเป็นไปไม่ได้
ที่สำคัญคืออย่าเฉื่อยชาหรือหมดแรงกระตุ้นตามผู้บริโภค แต่ต้องตื่นตัว พยายามทำในทุกเงื่อนไข ไม่ประนีประนอมกับทุกปัญหาที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเป็นบทหนักของผู้บริหารและเจ้าของกิจการทุกวันนี้ที่ต้องหาฝ่าฟันให้ได้
สำนักงานบัญชี,สำนักงานสอบบัญชี,ทำบัญชี,สอบบัญชี,ที่ปรึกษา,การจัดการ,เศรษฐกิจการลงทุน
