หนังสือพิมพ์ "ประชาชาติธุรกิจ" ฉบับนี้วางแผง อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนมีนาคม และเริ่มจะย่างเข้าสู่เดือนเมษายนหน้าร้อน ช่วงนี้ไปไหนมาไหน ใครต่อใครก็บ่นเรื่องอากาศร้อน ไม่เฉพาะคนเมืองกรุงเท่านั้น คนต่างจังหวัดทั่วทุกสารทิศก็บ่นเรื่องร้อนเรื่องแล้งไม่ต่างกัน

ส่วนเศรษฐกิจภาพรวม ไตรมาส 1 ที่กำลังจะผ่านไป ดีขึ้นหรือเลวลงอย่างไร คงยังไม่มีใครกล้าฟันธง

แต่เท่าที่เอาตัวเองเป็นดัชนีชี้วัด บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ไม่ดีและหนักไปทางแย่ รายได้หดหาย ค่าใช้จ่ายเพิ่ม ต้องกระเบียดกระเสียร รัดเข็มขัดกันทุกรูปแบบ

ส่วนคนอื่น ท่านอื่น ๆ จะมองว่า เศรษฐกิจดี กำลังซื้อเพิ่ม ก็ยินดีด้วย

สำหรับแนวโน้มเศรษฐกิจจากนี้ไป หลาย ๆ สำนัก รวมทั้งกองทุนการเงินระหว่างประเทศ หรือไอเอ็มเอฟ ต่างมองไปในทิศทางเดียวกันว่า ปีนี้เศรษฐกิจไทยจะฟื้นตัวอย่างค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป โดยมีการลงทุนของภาครัฐเป็นตัวขับเคลื่อน

แต่ในโลกของความเป็นจริง วันนี้คนไทยส่วนใหญ่ยังตกอยู่ในวังวนเดิม ๆ คือ มีหนี้สินอีนุงตุงนัง ชักหน้าไม่ถึงหลัง อย่างน้อยที่สุด ตัวเลขหนี้ครัวเรือน หรือหนี้ในระบบ ที่ตัวเลขสูงถึง 11 ล้านล้านบาท ก็เป็นตัวฟ้องได้ระดับหนึ่ง เมื่อเทียบกับผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ หรือจีดีพี ที่มี 14 ล้านล้านบาท หรือเท่ากับว่า หนี้ครัวเรือนจะมีสัดส่วนกว่า 80% ของจีดีพีเลยทีเดียว

นี่คืออุปสรรคต่อการจับจ่ายใช้สอย และการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศในภาพรวม

และต้องไม่ลืมว่า นั่นเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของภูเขาน้ำแข็งที่โผล่ขึ้นมาให้เห็น เพราะคนไทยยังเป็นหนี้นอกระบบอีกมากมายมหาศาล ซึ่งที่ผ่านมารัฐบาลทุกยุคทุกสมัย รวมทั้งรัฐบาลของลุงตู่ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ก็ได้มี "โครงการแก้ไขหนี้นอกระบบอย่างบูรณาการและยั่งยืน" ขึ้นมาช่วยอย่างเป็นรูปธรรม 

นอกจากความร่วมมือของกระทรวง ทบวง กรม ที่เกี่ยวข้องในการออกมาตรการเพื่อล้างหนี้นอกระบบแล้ว ที่สำคัญ รัฐบาลควรมีมาตรการเชิงรุกในการสร้างความรู้ความเข้าใจในการบริหารเงินอย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงการสร้างวินัยทางการเงิน เพื่อที่เขาเหล่านั้นจะได้ไม่กลับมาเป็นหนี้นอกระบบอีก

เช่นเดียวกับการประกาศนโยบายหลายเรื่องเพื่อวางรากฐานและอนาคตของประเทศชาติในวันข้างหน้า ตั้งแต่เขตเศรษฐกิจพิเศษ 5 จังหวัด โครงการพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจภาคตะวันออก (อีอีซี) รวมไปถึงการพยายามผลักดันให้ไทยเป็น "ฮับ" ในหลายเรื่อง อาทิ ฮับทางการแพทย์ การกระจายสินค้าหรือโลจิสติกส์ การขนส่งทางอากาศ การผลิตรถยนต์ไฟฟ้า การผลิตวัสดุและอุปกรณ์ทางการแพทย์ รวมถึงการพัฒนานิคมอุตสาหกรรมการบิน เป็นต้น

ทุกอย่างล้วนมีความสำคัญกับเศรษฐกิจของประเทศในวันข้างหน้า 

ที่ผ่านมา รัฐบาลเน้นโปรโมต จูงใจนักลงทุนต่างประเทศ ด้วยสิทธิประโยชน์ทางภาษีในรูปแบบต่าง ๆ เป็นหลัก แต่อีกด้านหนึ่ง จนถึงวันนี้ ผมยังไม่เห็นยุทธศาสตร์การสร้างคน การพัฒนาคน เพื่อรองรับอุตสาหกรรมต่าง ๆ ดังกล่าวอย่างชัดเจน และเป็นรูปธรรมเลย

เชื่อว่าวันนี้ นักลงทุนจากต่างประเทศทั้งญี่ปุ่น จีน ฝรั่ง ที่สนใจจะเข้ามาลงทุนในเมืองไทย ก็ยังมีคำถามและต้องการคำตอบเกี่ยวกับเรื่องคนเรื่องสิทธิประโยชน์จูงใจ เรื่องโครงสร้างพื้นฐานน้ำ ไฟ ถนนหนทาง ประเทศไทยไม่เป็นรองใครแน่ แต่สำหรับเรื่องคน ถึงเวลาแล้วที่รัฐบาลหรือหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง จะต้องตีปี๊บและป่าวประกาศ และวางยุทธศาสตร์การสร้างคนในทุกระดับอย่างจริงจัง

อย่างน้อยที่สุดก็เป็นการทำเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับนักลงทุนชาวต่างประเทศให้มีความมั่นใจว่า เมื่อเขาเข้ามาลงทุนในบ้านเราแล้ว จะมีคนที่มีความรู้ความสามารถตรงกับสายงานป้อนให้เขาอย่างเต็มที่