จาก โพสต์ทูเดย์

ทุกทีที่จะซื้อของมาทำกินประจำวันหรือซื้อเผื่อสำหรับวันข้างหน้า ก็จะเอาความสะดวกเป็นหลัก มักจะซื้อที่ Super ใกล้ๆ บ้าน

 โดย...สุธน สุขพิศิษฐ์

ทุกทีที่จะซื้อของมาทำกินประจำวันหรือซื้อเผื่อสำหรับวันข้างหน้า ก็จะเอาความสะดวกเป็นหลัก มักจะซื้อที่ Super ใกล้ๆ บ้าน หลายอย่างแพงก็ยอม แต่มีบ่อยที่แพงแล้วยังไม่ได้ดั่งใจ แม้กระทั่งเวลาที่อยากได้ผักเมืองหนาว ที่ Super มันแพงนัก ก็ไปที่ตลาดสามย่าน ก็ไม่ใช่ว่าถูกสักเท่าไหร่ พอซื้อแล้วยังนึกว่าเป็นผักจากเมืองจีนทั้งนั้น เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ พอเป็นผักเมืองหนาวก็นึกว่ามีร้านดอยคำ ซึ่งขายผลิตภัณฑ์ของโครงการหลวง ของดีๆ แน่นอนอยู่แล้วกลับเผลอลืมไป ที่จริงจะว่าลืมก็ไม่เชิง เพราะรู้จักอยู่ที่เดียวที่อยู่ในบริเวณตลาด อตก.ซึ่งไกลจากบ้านพอสมควร

เมื่อมีโอกาส ก็ตรงไปร้านดอยคำที่ว่า ก็เจ็บใจว่ามัวหลงระเริงกับ Super ว่ามีทุกอย่าง นึกไม่ถึงว่าที่ร้านดอยคำ ก็มีทุกอย่างครบหรือจะว่าไปเหลือความต้องการด้วยซ้ำไป เมื่อคิดให้ถี่ถ้วนแล้วว่าอยากได้อะไร ทั้งซื้อทำกินซึ่งหน้า หรือซื้อเก็บทยอยกิน วางแผนให้ดีซื้อให้ครบ เรื่องหนทางว่าไกลก็ตัดไปได้เลย เมื่อเทียบกับซื้อที่ Super ใกล้บ้านแต่ไปบ่อย ค่าโสหุ้ยการเดินทางก็พอกัน ซึ่งเมื่อเทียบคุณภาพกับราคากับที่ร้านดอยคำแล้ว ตาม Super จ่ายเงินมากกว่าเยอะ

อย่างแรกที่เห็นพวกน้ำผลไม้บรรจุขวด เช่นน้ำมะขาม น้ำกระเจี๊ยบ ชาเขียว ของร้านดอยคำอร่อยกว่า ปริมาณก็เยอะกว่า ราคาก็ถูกกว่า น้ำผลไม้บรรจุขวดยี่ห้อต่างๆ ที่มีขายทั่วไปตามห้างตาม Super ทั่วไป จะด้อยกว่าตรงรูปร่างหน้าตาบรรจุขวดเท่านั้น แต่เมื่อกินเสร็จแล้วก็โยนทิ้งเหมือนกัน

น้ำผลไม้บรรจุขวดของเอกชนนั้น ราคาในหนึ่งขวดก็รวมค่าโฆษณา ประชาสัมพันธ์ ค่าซัพพลายเออร์ตัวแทนจัดจำหน่าย ยังมีค่าผลิต ซึ่งค่าผลิตนั้นก็รวมวัตถุดิบ ค่าพนักงานทุกระดับ ตั้งแต่ผู้จัดการการผลิต โฟร์แมน ลงไปถึงพนักงาน ค่าน้ำค่าไฟ เสร็จแล้วยังมียอดรายได้เล็กๆ สำหรับเจ้าของบริษัทและผู้ถือหุ้นอีก ฉะนั้นเมื่อต้นทุนเยอะแยะบวกกำไรอีก คุณค่าที่กิน อาจจะเป็นแค่น้ำ ใส่น้ำตาล ปรุงรส ปรุงสี เติมกลิ่นเท่านั้นเอง นี่แค่น้ำผลไม้บรรจุขวดก็เห็นได้ชัดแล้วว่าควรจะกินของใครดี

ที่ผมพลาดไปอย่างตรงเรื่องอาหารนม นมของโครงการส่วนพระองค์สวนจิตรลดานั้นมีเพียบ โดยเฉพาะนมอัดเม็ด ผู้ใหญ่ก็กินได้ เด็กๆ ก็กินดี แล้วน่าส่งเสริมให้เด็กกินด้วยซ้ำไป ยังนึกว่าเวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดซื้อนมอัดเม็ดไปหลายๆ ซอง เจอเด็กๆ น่ารักๆ อยากให้รางวัลเด็ก แทนที่จะซื้อขนมขบเคี้ยวซองๆ ให้เด็ก ก็ให้นมอัดเม็ดดีกว่า ถูกกว่าขนมซองๆ แถมมีประโยชน์กว่าด้วย

นั่นเป็นเรื่องของนม ยังมีพวกเนยอีกครับ น่ากินน่าซื้อทั้งสิ้น ปริมาณก็พอดีๆ บางทีซื้อเนยก้อนทั่วๆ ไป กินนานกว่าจะหมด คุณภาพอาหารก็น้อยลงไปแล้ว เดี๋ยวนี้ร้านดอยคำยังมีชีสอีกด้วย นี่เป็นเรื่องที่ผมพลาด ไม่รู้จักมาซื้อของดีที่นี่

พวกแยมก็เหมือนกัน ถูกกว่าของนอกเยอะ แล้วมีหลายอย่างเสียด้วย ผมชอบ Macadamia Nuts Spread ของดอยตุง เอาไว้ทาขนมปัง ขวดละ 155 บาท เท่านั้น ตอนนี้ก็ลืมเนยถั่วของนอกไปได้เลย

สำหรับเรื่องผัก จำไม่หวาดไหว น่ากินทั้งนั้น ที่ผมไปมีพริกเม็กซิกัน ใช่เลยรู้แล้วว่าจะเอามาทำอะไร สำหรับเรื่องผักนั้นผมว่าคนไทยเยอะมากที่รู้ว่าอะไรเอาไปทำอะไรได้ แต่ก็อาจจะมีบ้างเหมือนกัน ที่ยังยึดติดกับคำว่าผักเมืองหนาว ก็นึกไปถึงต้องทำอาหารฝรั่งอย่างเดียว แล้วในกิจวัตรประจำวันก็ไม่ได้ทำอาหารฝรั่งบ่อย เลยอาจจะตัดสินใจยากหน่อยว่าจะซื้ออะไร

ผมว่าลองตัดคำว่าต้องเป็นอาหารฝรั่งทิ้งไป แล้วเอามาใช้ในอาหารไทยให้ได้ก็จะได้ความแปลกใหม่ขึ้นมาอีกก็ได้

นึกถึงว่าคนไทยเองตั้งแต่โบร่ำโบราณจะใช้ผักหญ้าทำอาหารนั้น ปรกติก็ใช้ผักตามฤดูกาล แต่เมื่อผิดฤดูแล้วเกิดอยากกินขึ้นมา ก็พลิกแพลงใช้ผักอย่างอื่นที่ออกมาในขณะนั้นเอามาทดแทน ฉันใดก็ฉันนั้น ใช้ผักเมืองหนาวมาแกงส้มบ้าง หรือแกงเลียงใช้ผักแบบหัวเช่น Butternut แทนฟักทองบ้างก็ไม่เห็นเป็นอะไร ลองผักนั้นบ้างผักนี้บ้าง เดี๋ยวก็เจอของเหมาะเอง

ผมยังมองเห็นหนังสือ อิ่มอร่อยกับดอยคำ ซึ่งเขียนโดย ม.ร.ว.ดัจฉราพิมล ตุงคนาค ซึ่งหนังสือเล่มนี้ก็มีสูตรอาหาร ที่ใช้ผลิตภัณฑ์โครงการหลวง เป็นสูตรอร่อยๆ เยอะมาก ก็จะไม่อร่อยได้อย่างไร ก็เมื่อ ม.ร.ว.ดัจฉราพิมล ท่านเป็นเจ้าของร้านอาหารกัลปพฤกษ์ นั่นเอง

ตู้แช่แข็งอาหารสด มีปลาเทราต์ทั้งสดและรมควัน ราคาปลาเทราต์สดแช่แข็งก็เท่าๆ กับปลากะพงเลี้ยงในกระชัง ในเมื่อราคาไม่ห่างกัน ก็หนีความจำเจจากปลากะพงบ้างก็ดี ปลาเทราต์ทำอะไรได้ตั้งเยอะ อาหารฝรั่ง ไทย จีน ทำได้หมด ผมเคยขึ้นดอยอินทนนท์เมื่อครั้งที่การเลี้ยงปลาเทราต์ยังอยู่ในระยะเริ่มต้น ทดลองเลี้ยงอยู่ ไปยืนน้ำลายหกอยู่หน้าบ่อ ตอนนี้ปลาเทราต์มาถึงกรุงเทพฯ แล้ว ถ้านึกอยากกินปลา ปลาเทราต์ ก็เป็นอีกหนึ่งทางเลือก

ยังมีอีกครับไปตรงที่ขายดอกไม้สด จะเอาอะไรก็มี อย่างดอก Hydrangea ดอกละ 30 บาท เท่านั้น ดอกอย่างอื่นเป็นช่อๆ ช่อใหญ่ๆ สูงสุดก็ไม่เกินร้อย ถ้าไปที่ปากคลองตลาด จดไม่ลงแน่ ผมเคยถามราคาดอกไม้เขา เขาบอกราคาเป็นตัวเลขมา แต่หูผมกลับได้ยินเป็น กระเจิงๆๆ ทุกครั้ง

นี่แหละครับที่ว่าร้านดอยคำมีทุกอย่าง เรียกว่าอาจจะเหลือความต้องการด้วยซ้ำไป แล้วมีอยู่อย่างหนึ่ง ในขณะที่เดินออกจากร้านดอยคำมานั้น ดูของที่หิ้วอยู่ในมือ ถึงจะจ่ายเงินก็เป็นเงินจำนวนเล็กๆ แต่ก็เป็นเงินที่กลับไปสู่มือชาวเกษตรกร ผู้ปลูก ผู้เลี้ยง แล้วเป็นเกษตรกรทั่วทุกภูมิภาคทุกหนทุกแห่ง เท่านั้นอย่าว่าแต่คุ้มเลย เรียกว่าไม่เสียดายเงินดีกว่าครับ